Praca w kadrach, dziale HR czy personalnym to praca o ludziach i dla ludzi, o czym zawsze należy pamiętać. Niestety nie zawsze pracownicy działu personalnego pamiętają o swej roli i obowiązkach, a petentów przyjmują jak zło konieczne. Opowiem Wam o sytuacji, jaka przydarzyła mi się kilka tygodni temu i na stałe zapisała się w mej pamięci.

Owego dnia wybrałem się do działu personalnego w mojej firmie, by dogadać sprawy związane z płacami. Szedłem jak zwykle z ciężkim sercem, bo wiedziałem, że za biurkiem jak zwykle spotkam niemiłą panią Wandę, która nigdy się nie uśmiecha i zachowuje się tak, jakby pracowała za karę. Jest wiecznie niemiła i opryskliwa, wszystkie sprawy załatwia z wielką łaską, chociaż to należy do jej obowiązków. Milusia jest jedynie w stosunku do prezesa. Przy nim gra grzeczną i uczynną jak aniołek. Mnie akurat chyba dość lubi, bo nigdy na mnie otwarcie nie nakrzyczała, jednak regularnie wyżywa się na wszystkich pracownicach. Do kobiet ma jakąś awersję – chyba im zazdrości, że są młodsze, milsze i ładniejsze.

Tym razem, gdy wszedłem do biura burę dostawała młoda dziewczyna, która, co mnie zaskoczyło, wcale nie wyglądała na zastraszoną i przerażoną, a zwyczajnie na wkurzoną i zniesmaczoną. Kojarzyłem tę młodą twarz i wiedziałem, że dziewczyna jest nowa. Pracowała na zastępstwo podczas urlopu macierzyńskiego sekretarki dopiero od kilku tygodni. Zazwyczaj Straszna Wanda (jak ją nazywamy) potrafi największego chojraka zrównać z ziemią, a takie chudziutkie dziewczyny zjada na śniadanie. Teraz było jednak inaczej. Dziewczyna stała grzecznie do momentu, gdy Wanda skończyła swoją tyradę i rzuciła w kierunku młodej tekstem „i co ty na to, smarkulo?”.

Rzeczona smarkula spojrzała na Straszną Wandę spokojnym wzrokiem i powiedziała spokojnie, że nic. Że zupełnie nic, bo jest siostrzenicą naszego (dodam, że bezdzietnego) prezesa, która przyszła tu sobie trochę popracować pod przykrywką sekretarki, a tak naprawdę miała się zorientować jakie nastroje panują w biurze i kto nie pasuje do firmy. Na jej opinii opierał się będzie prezes podczas zaplanowanych na najbliższy czas zwolnień. Straszna Wanda wyśmiała dziewczynę, że plecie farmazony, choć widać było strach w oczach i niepewność. Straciła rezon.

Po jakichś dwóch tygodniach okazało się, że dziewczyna nie kłamała i Wanda otrzymała wypowiedzenie. W końcu trafiła kosa na kamień, a cała firmą odetchnęła. Od tej chwili do kadr chodzę z prawdziwą przyjemnością.

Podstawowych rodzajów przestrzeni biurowej jest trzy. W pierwszym przypadku pracownicy posiadają osobne pokoje biurowe, w których siedzi po dwóch, trzech pracowników. Drugi rodzaj to boksy biurowe, o których ostatnio robi się coraz głośniej. Boksy biurowe to jeden wielki pokój, w którym umieszczono biurka pooddzielane od siebie ściankami działowymi o wysokości do 1,5 metra. Ostatnim rodzajem są biura typu „open space” (ang. otwarta przestrzeń), gdzie biurek pracowników nic nie dzieli.

Pomysłodawcą i prekursorem idei biur „open space” był Frank Lloyd Wright, który uważał, że zniesienie barier architektonicznych pomoże znieść podziały między pracownikami i przyczyni się do ich lepszej współpracy. Niestety, jego idea szybko zastała zniszczona przez masowe upychanie ludzi na ograniczonej powierzchni, pracownik działu personalnego. Takie warunki do pracy na pewno nie przyczyniały się do lepszych kontaktów międzyludzkich  i poprawy jakości wykonywanej pracy. Hałas i tłok powoduje obniżenie produktywności i wzmaga stres. Ludzie ściśnięci jak sardynki są podenerwowani i skorzy do kłótni. Dziś uważa się, że zarówno tradycyjne biurowce, jak i boksy nie są pozbawione zalet ale też nie są bez wad.

Poniżej przedstawiam plusy pokojów biurowych oraz boksów.

Tradycyjne biuro:

• daje poczucie prywatności,
• zapewnia większą ciszę i spokój,
• stwarza warunki do redukcji napięcia,
• zapewnia lepsze zdrowie.

Boksy biurowe:

• poprawiają relacje z kolegami,
• stwarzają możliwości do nauki,
• dają możliwość ekspresji własnego „ja”.

Gdy miałam przed sobą pierwszy tydzień pracy w dziale personalnym zakładałam sobie, że w bardzo szybkim czasie zaprzyjaźnię się ze wszystkimi współpracownikami i poczuję jak człowiek jednej, wielkiej firmowej rodziny. Zawsze marzyła mi się praca w biurze, w którym wszyscy dobrze się znają, mówią sobie po imieniu i trzymają się razem. Słyszałam wiele opowieści o przyjaźniach w miejscu pracy i chciałam poznać ich smak.

Do nowej pracy szłam zdenerwowana, ale również pełna nadziei. Wiedziałam, że mam dość otwarty charakter i szybko nawiązuję nowe kontakty, dlatego nie obawiałam się, że ktoś z nowych kolegów mógłby mnie nie polubić. Współpracownicy z działu personalnego przywitali mnie miło, aczkolwiek bez zbędnych emocji. Liczyłam, że każdy będzie mi się przyglądał, każdy zagadywał, ale nic takiego się nie działo, pracownik działu personalnego Głogów.

Odnoszono się do mnie z szacunkiem, ale bez zbytniej poufałości. Rozmowy dotyczyły głównie tematów służbowych, rzadko ktoś mówił o czymś niezwiązanym z pracą. Przyznam, że byłam zszokowana. Miałam nadzieję, że zachowanie kolegów z pracy to zwykła reakcja na moje przybycie do firmy. Dopiero po paru dniach, gdy nic się nie zmieniało, a ja byłam coraz bardziej przerażona, dowiedziałam się, że kierownik działu nie życzy sobie rozmów o sprawach prywatnych w pracy. To on ogranicza wszystkie kontakty pracownicze, by jak najbardziej zwiększyć wydajność pracy.

W ostatnich latach dla niektórych firm strategia zarządzania zasobami ludzkimi stała się równie ważna jak strategia finansowa czy marketingowa przedsiębiorstwa. W firmach panuje przekonanie, że sprawnie zarządzana i zmotywowana wysoko wykwalifikowana kadra, to silny element ich organizacji. Podstawową rolą działu personalnego w firmie jest  rekrutacja i selekcja pracowników oraz ich nabór. W zakresie jego działań mieści się również tworzenie opisów stanowisk pracy i umiejscowienie ich w strukturze firmy. Z tymi zadaniami wiążą się również kolejne – adaptacja nowego pracownika w miejscu pracy i szkolenia przystosowujące go do efektywnego wykonywania pracy.

Pracownicy działu personalnego zajmują się naliczaniem wynagrodzeń, pracownik działu personalnego Ostrów Wielkopolski oraz realizacją zadań  związanych z przepisami podatkowymi i ubezpieczeniem pracowników. Co więcej, pracownicy odpowiedzialni są za obsługę dokumentacji kadrowo-płacowej, za przestrzeganie przepisów prawa pracy, przepisów BHP, prowadzenie administracji pracowniczej, zapewnianie pracownikom firmy odpowiednich warunków pracy na zajmowanych przez nich stanowiskach oraz za koordynację działań związanych z ocenianiem pracowników, a także tworzeniem i dopasowywaniem do pracowników systemów motywacyjnych.

Nie wiem jak zniesie to moja koleżanka Kaśka z działu sprzedażowego, ale właśnie doszły do mnie słuchy, że dzisiaj prezes firmy wręczy jej wypowiedzenie. Jako pracownik działu personalnego Grudziądz muszę przygotować odpowiedni druk, który zostanie jej przekazany na spotkaniu. Szczerze zmartwiłam się sytuacją Kaśki, bo nie wiem jak ja bym zareagowała gdyby wręczono mi wypowiedzenie tuż przed Świętami. Mogę się tylko domyślać, że byłabym załamana i płakałabym po kątach, a całe Święta miałabym zrujnowane, jednak póki nie doświadczyłam tego w rzeczywistości to mogę się tylko domyślać.

Chyba nie ma nic gorszego niż przed Bożym Narodzeniem dowiedzieć się, że w nowym roku nie będzie dla nas miejsca w firmie. O tym, że Kaśce nie za bardzo idzie w sprzedaży słyszałam już jakiś czas temu, ale miałam nadzieję, że z czasem koleżanka wdrąży się w temat i zacznie osiągać sukcesy.

Jest mi tym bardziej przykro, że tak naprawdę to ja załatwiłam Kaśce tę pracę i ja poświadczyłam za nią przed prezesem. Byłam przekonana, że ta otwarta i wesoła dziewczyna poradzi sobie w kontaktach z klientami i szybko zacznie osiągać sukcesy. Jak widać jednak nie każdy sympatyczny człowiek nadaje się do sprzedaży i prowadzenia pertraktacji handlowych. Współczuję dziewczynie złych wieści przed Świętami. Szkoda, że prezes nie wstrzyma się z jej zwolnieniem do nowego roku.

Każdego dnia rano obiecuję sobie, że tym razem będzie inaczej i na pewno w pracy dam z siebie wszystko. To, że przez ostatnich kilka dni pracowałem z obniżoną wydajnością i chęcią do życia niczego nie musi oznaczać. Dzisiaj na pewno nadrobię zaległości i zrehabilituję się za winy ostatnich dni!

Historia wygląda tak samo każdego poranka. Przed wyjściem do pracy zarzekam się, że tego dnia naprawdę postaram się bardziej, a w pracy… jest jak jest. Gdy przekroczę próg biura moje wcześniejsze postanowienia jakoś od razu biorą w łeb, a ja zaczynam marzyć jedynie o końcu dnia pracy i jak najszybszym powrocie do domu.

Stan zniechęcenia trwa już od kilku długich tygodni i nie wydaje mi się, by miał zniknąć. Na początku tłumaczyłem to sobie przesileniem jesiennym i złym nastrojem spowodowanym zbliżającą się zimą. Niestety, po pierwszych tygodniach stało się jasne, że nie tylko pogoda ma wpływ na moje nastawienie do pracy.

Żona twierdzi, że zwyczajnie wypaliłem się jako pracownik działu personalnego Ostrowiec Świętokrzyski i powinienem pomyśleć o zmianie miejsca zatrudnienia. To prawda, że ostatnimi czasy kontakty z pracownikami firmy i organizacja ich spraw zawodowych pod kątem administracyjnym stały się trudniejsze, więc żona może mieć trochę racji. Z drugiej strony nie wyobrażam sobie, bym nagle miał zrezygnować z pracy, w której jestem od ponad 10 lat.